ผลของการสำรวจอวกาศเหล่านี้มีส่วนสำคัญในการทำความเข้าใจเกี่ยวกับกำเนิด วิวัฒนาการ และอนาคตที่เป็นไปได้ของเอกภพ กาแล็กซี ดาวฤกษ์ และระบบดาวเคราะห์ ตัวอย่างเช่นสหรัฐอเมริกาดาวเทียม Cosmic Background Explorer (COBE) ซึ่งเปิดตัวในปี 1989 ทำแผนที่รังสีไมโครเวฟพื้นหลังที่หลงเหลือจากเอกภพในยุคแรกเริ่ม ซึ่งให้การสนับสนุนอย่างหนักแน่นสำหรับทฤษฎีที่ว่าเอกภพถูกสร้างขึ้นจากการระเบิดในยุคดึกดำบรรพ์ หรือที่เรียกว่าบิกแบง การวัดอย่างแม่นยำของพื้นหลังไมโครเวฟของ จักรวาล นี้ โดย American Wilkinson Microwave Anisotropy Probe (WMAP, 2001) และ ยานอวกาศ Planck ของยุโรป (2009) ทำให้นักดาราศาสตร์สามารถระบุอายุ ขนาด และรูปร่างของเอกภพได้ ดาวเทียมKepler ของสหรัฐฯ (2009) ค้นพบดาวเคราะห์หลายพันดวงที่มีความหลากหลาย จนน่าตกใจ โคจรรอบดวงอาทิตย์ที่อยู่ห่างไกล ดาวเทียมยุโรปHipparcos (1989) และGaia (2013) ทำแผนที่ตำแหน่งของดวงดาวมากกว่าพันล้านดวงได้อย่างแม่นยำ ภาพวัตถุในจักรวาลที่น่าทึ่งที่ได้จากกล้องโทรทรรศน์อวกาศฮับเบิลไม่เพียงแต่เพิ่มพูนความรู้ทางวิทยาศาสตร์อย่างมีนัยสำคัญเท่านั้น แต่ยังกำหนดรูปแบบการรับรู้ของสาธารณชนเกี่ยวกับเอกภพ บางทีอาจมีนัยสำคัญเทียบเท่ากับการสังเกตการณ์ดวงจันทร์และดาวพฤหัสบดีของนักดาราศาสตร์กาลิเลโอเมื่อเกือบสี่ศตวรรษก่อนหน้านี้ การทำงานเป็นส่วนเสริมของหอดูดาวภาคพื้นดินที่มีความไวเพิ่มขึ้น หอดูดาวบนอวกาศช่วยสร้างการปฏิวัติวงการดาราศาสตร์ยุคใหม่