Soumyanath และผู้ร่วมงานของเธอรายงานเกี่ยวกับผลกระทบของสารประกอบในสัตว์ในบทความที่เพิ่งตีพิมพ์ใน British Journal of Dermatology แต่การพัฒนาแนวคิดนี้เกิดขึ้นมานานกว่าทศวรรษ Soumyanath ค้นพบในการวิจัยเกี่ยวกับโรคด่างขาวที่เธอริเริ่มที่ Kings College London ว่าไพเพอรีน ซึ่งเป็นอัลคาลอยด์ในพริกไทยดำที่ทำให้เกิดความฉุน ได้กระตุ้นการแพร่กระจายของเมลาโนไซต์ในการเพาะเลี้ยงเซลล์ Melanocytes เป็นเซลล์ที่สร้างเม็ดสีในผิวหนัง พริกไทย จากนั้นนักวิจัยได้ออกแบบและทดสอบอะนาลอกของไพเพอรีนสังเคราะห์หลายตัว และระบุตัวเลขที่ให้ผลลัพธ์เดียวกัน ต่อมากลุ่มวิจัยพบว่าไพเพอรีนและสารอะนาล็อกอีก 2 ชนิด ได้แก่ tetrahydropiperine (THP) และอนุพันธ์ไซโคลเฮกซิล (RCHP) ทำให้เกิดแสง แม้กระทั่งการสร้างเม็ดสีเมื่อทาบนผิวหนังของเมาส์รุ่นที่มีเม็ดสีไม่ดี เมื่อรวมกับรังสียูวี ผิวจะมีสีเข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และไม่มีรอยด่างที่เกิดจากการรักษาด้วยรังสียูวีเพียงอย่างเดียว นอกจากนี้ ผิวที่ได้รับการบำบัดล่วงหน้าด้วยสารประกอบไพเพอรีนจำเป็นต้องได้รับรังสี UV น้อยลง จึงช่วยลดความเสี่ยงของโรคมะเร็ง และใช้เวลาในการทำให้เม็ดสีจางลงอีกครั้งนานกว่าเมื่อใช้รังสียูวีเพียงอย่างเดียว